Birgit ten Berge (1962) heeft haar opleiding gevolgd aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag.
Haar meest recente schilderijen zijn geïnspireerd door het landschap. Zij ziet zichzelf echter niet als een traditioneel land-
schapschilder maar zegt schilderijen te maken met gebruik van het landschap.

Voor een aantal werken vormen de afmetingen en verhoudingen van het doek het belangrijkste uitgangspunt. Bij de keuze
van het formaat laat zij zich leiden door de architectuur van het landschap. Door voor een branding bijvoorbeeld een
langwerpig doek te gebruiken, bereikt zij het effect van een lint, dat aan de meter afrolbaar is. De verhoudingen van het doek
isoleren de branding zodanig, dat een op zichzelf staande visuele werkelijkheid ontstaat, waarbij de horizon haar traditionele
belevingswaarde verliest en nieuwe ervaringen en betekenissen worden opgeroepen.

Voor andere doeken neemt zij meerdere landschappen als uitgangspunt. Door deze landschappen in een raster te
rangschikken op één groot doek ontstaat een samengestelde figuratie. In de eerste opzet zijn deze landschappen
natuurgetrouw. In een volgend stadium laat zij de realiteit los en stemt zij de kleur en textuur van de afzonderlijke beelden op
elkaar af om tot een harmonische compositie te komen. Binnen die eenheid zorgt de afwisseling tussen landschappen in rust
en landschappen in beweging, voor een spannend spel van kleur, contrast en ritme.

Hiermee nodigt zij de toeschouwer uit om zich over te geven aan een visueel avontuur, waarbij het oog de reisgids is, die een
ongebaande weg soms aarzelend dan weer trefzeker opgaat en ontsluit. Eerst is er de herkenning van het landschap die sym-
pathie oproept, dan volgt de betovering die maakt dat de kijker telkens opnieuw het onbekende wil opzoeken.

Het idee om samengestelde landschapsdoeken te gaan maken is bij toeval ontstaan. In het atelier hing een aantal kleine schil-
derijen op een rij naast elkaar. Zij werd getroffen door de doorlopende horizonlijn van de landschappen en besloot om
deze ‘natuurlijke’ lijn in een raster van lijnen te gaan gebruiken.

Haar fascinatie voor deze rasterdoeken is een onuitputtelijke bron van inspiratie.
Zelf zegt zij: “telkens wanneer ik denk dat ikaan mijn laatste rasterdoek bezig ben, kom ik tijdens het schilderen tot de ontdek-
king dat ik er nog één vergeten ben. En dat moet er dan beslist ook nog komen.”